Leren surfen begint op het strand

Afgelopen maandag maakte ik in het nazomerzonnetje mijn dagelijkse wandelingetje. Ik liep te bedenken hoe ik later die dag mijn eerste opstellingen-avond zou starten. Ik had de dagen ervoor wat opties langs laten komen maar nog geen besluit genomen. Na een paar minuten merkte ik dat mijn voorhoofd gespannen was net als het gebied rond mijn mond. Ook mijn schouders en mijn borst trok ik samen en mijn adem zat hoog. Ik zat helemaal in mijn hoofd. Zoals wel vaker.

Inmiddels weet ik wat me dan te doen staat. Eerst maar eens zakken, landen in mijn lijf. Ik kan nog wel eens wat weerstand voelen tegen dat zakken. Want het is zo verleidelijk en bekend om de oplossingen in mijn hoofd te zoeken. En soms vind ik mijn gedachten ook eigenlijk wel erg interessant. Maar ja, na vele jaren van training weet ik ook dat mijn gedachtes me uiteindelijk niet zullen helpen.

Dus ik richtte mijn aandacht op mijn voeten. Voelde hoe ze de grond raakten, hoe ze afrolden. Ik voelde de spieren in mijn benen en merkte op wat er verder allemaal in mijn lichaam gebeurde. Al snel kwam de ontspanning en daarmee ook de ruimte, in mijn lijf en in mijn hoofd. Ik ademde vrij en diep.

En toen wist ik het ook meteen. Hiermee zou ik de avond starten. Landen in het lijf. De beweging naar het hoofd kennen de meesten maar al te goed. Die terug in het lijf moeten we keer op keer weer bewust inzetten. Terwijl we juist aan het zakken in het lichaam zoveel kunnen hebben.

In mijn praktijk Riding the Waves is het landen altijd stap één. Terug naar het lichaam. Zowel bij psychotherapie als bij coaching. Want leren surfen begint op het strand. Met de voeten in het zand.

Ik leer mensen hoe ze kunnen surfen op de golven van het leven. De golven buiten hen en die in hen zelf. Sommigen zijn gewend zich erdoor te laten meesleuren, anderen vechten ertegen en weer anderen proberen ervoor weg te duiken. Dit kost allemaal erg veel energie en levert maar beperkt op. Meestal alleen voor de korte termijn.

Wanneer je de tijd neemt om eerst maar eens aan te komen op het strand, het zand onder je blote voeten te voelen, de stevigheid van de grond op te merken, dan komt er ruimte en ontspanning. Van daaruit kun je kijken naar de golven, naar de beweging.

De sensaties van je lijf brengen je in het nu, brengen je bij je volwassen zijn met alles wat daarbij hoort aan vaardigheden en levenservaring. Daarmee wordt het een stuk makkelijker om je in de golven te begeven en ermee te leren omgaan.

Elk moment kun je terugkeren naar het strand. Terugkeren naar je eigen lijf en daar houvast vinden. Vaste grond onder je voeten. Even op adem komen, je rust en je focus hervinden. Keer op keer.

Het is een simpel principe. Of je nu overbelast bent, angstig, depressief of zoekend, je hebt je eerste winst al binnen als je eerst maar eens landt.